مرگ پایان کبوتر نیست
مرگ وارونه یک زنجره نیست
مرگ در ذهن اقاقی جاری است
مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد
مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می گوید
مرگ با خوشه انگور می آید به دهان
مرگ در حنجره سرخ-گلو می خواند
مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است
مرگ گاهی ریحان می چیند
مرگ گاهی ودکا می نوشد
گاه در سایه است به ما می نگرد
و همه می دانیم ریه های لذت ، پر اکسیژن مرگ است

به تماشا سوگند

و به آغاز کلام

و به پرواز کبوتر از ذهن

واژه اي در قفس است

هر که در حافظه ي چوب ببيند باغي

صورتش در وزش بيشه ي شور

ابدي خواهد ماند

هر که با مرغ هوا دوست شود

خوابش آرام ترين خواب جهان خواهد بود

آنکه نور از سر انگشت زمان برچيند

مي گشايد گره پنجره را....

يكی را دوست می دارم
يكی تنهاتر از خود را
در اين صحرای بی پايان
دلی درياتر از خود را
******
يكی را دوست می‌دارم
يكی مثل حضور گل
كه از باغ نگاهش مست
می‌گردد دل بلبل
******
يكی را دوست می‌دارم
ولی نامش به يادم نيست
هوايش بال و پر بشكست
ولی بامش به يادم نيست
******
يكی را دوست می‌دارم
تن باران سر انگشتش
چه تنها با خيالش رفت
دل تنگ من از پشتش
******
يكی را دوست می‌دارم
هوايی كرده چشمم را
خودش اهل همين جا بود
كجايی كرده چشمم را
******
يكی را دوست می دارم
كه خوابم را تصرف كرد
ردیف نرم گيسويش
كتابم را تصرف كرد
******
يكی را دوست می‌دارم
كه من را دوست می‌دارد
نگاهش مثل مهتاب است
كه روی بركه می‌بارد

مـژده ای مـرغ چـمـن، فصل بهار آمد باز

مـوسـم مـی‏زدن و بـوس و کـنار آمد باز

وقـت پـژمـردگـی و غـمـزدگـی آخـر شد

روز آویــخــتــن از دامــن یــار آمــد بــاز

مـردگـیـهـا و فـرو ریـخـتـگـیـهـا بـشـدنـد

زندگیها به دو صد نقش و نگار، آمد باز

زردی از روی چمن بار فرابست و برفت

گـلـبـن از پـرتـو خـورشـید به بار آمد باز

ساقی و میکده و مُطرب و دست افشانی

بـه هـوای خَم گـیـسـوی نـگـار آمـد بـاز

گـر گـذشتی به درِ مدرسه، با شیخ بگو:

پـی تـعـلـیـم تـو، آن لـالـه عـذار آمد باز

دکـه زُهـد بـبـنـدیـد در این فصل طَرب

کـه بـه گـوش دلِ مـا نـغـمـه تـار آمد باز

دل خوشم با غزلی تازه، همینم کافی ست
تو مرا باز رساندی به یقینم. کافی ست!

قانعم، بیشتر از این چه بخواهم از تو
گاه گاهی که کنارت بنشینم کافی ست!

گله ای نیست، من و فاصله ها همزادیم
گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی ست

آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن!
من همین قدر که گرم است زمینم کافی ست

من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه
برگی از باغچه ی شعر بچینم کافی ست

فکر کردن به تو یعنی غزلی شورانگیز
که همین شوق مرا، خوب ترینم کافی ست

آدم خیلی چیزا تو زندگیش می خواد

به خیلیاش می رسه . به خیلیاشم نه

اما همیشه اون چیزایی که بهشون نرسیده یادش می مونه

مثل یه آرزو مرورشون می کنه . واسشون گریه می کنه . غمگین می شه حتی وقتی دیگه بهشون نیازی نداره

همیشه همینطوره . وقتی به چیزی که آرزوشو داری می رسی ، خوشحالی . انگار تمام خوشبختی دنیارو تصاحب کردی

دلت می خواد این خوشیو به رخ تمام غمای زندگیت بکشی . هیچ چیز دیگه ای واست اهمیت نداره

ولی این رسیدن ِ لذتی داره که خیلی طول نمی کشه . تاثیرش کم و کمتر می شه تا دیگه فراموشش می کنی

اما وقتی به چیزی که دلت می خواد نمی رسی

چیزایی که آرزوشو داری و هر شب با خیالشون می خوابی و با حسرتشون بیدار میشی ...

چیزایی که وقتی خوابشونو می بینی بارها اون خواب و مرور می کنی ...

اگه به این چیزا نرسی ... نرسیدن و مزمزه می کنی ...

ناکامی تا همیشه زیر زبونت می مونه . همه چیو واست تلخ می کنه

سعی می کنی کم کم فراموشش کنی . به روی خودت نیاری کجاها رو باختی

گرد و غبارایی که از جنگت با خودت ... کم کم ته نشین می شن و آروم
می گیرن

اما فقط یه تکون ... یه اتفاق ساده لازمه که همون غمایی که توو دلت ته گرفتن بیان بالا ....

پخش شه توو هوا ... بره توو چشات و همه چیو مثل روز اول آشوب ببینی.........

آدمایی هستن که هروقت ازشون بپرسی چطوری؟ می گن خوبم..وقتی می بینن یه گنجشک داره رو زمین دنبال غذا می گرده,راشونو کج می کنن از یه طرف دیگه می رن که اون نپره...اگه یخ ام بزنن, دستتو ول نمی کنن بزارن تو جیبشون...آدمایی که از بغل کردن بیشتر آرامش می گیرن تا از چیز دیگه.همونایین که براتون حاضرن هرکاری بکنن
اینا فرشتن...تو رو خدا اگه باهاشون می رید تو رابطه , اذیتشون نکنین...تنهاشون نزارین , داغون می شن !!!همین‌ها هستن که دنیا را جای بهتری می کنن
مثل اون راننده تاکسی‌ای که حتی اگر در ماشینشو محکم ببندی بلند می گه: روز خوبی داشته باشین.
... آدم‌هایی که توی اتوبوس وقتی تصادفی چشم در چشمشان می شی، دستپاچه رو بر نمی‌گردونن، لبخند می زنن و هنوز نگات می کنن.
آدم‌های پیامک‌های آخر شب، که یادشان نمی ره گاهی قبل از خواب، به دوستاشون یادآوری کنن که چه عزیزن، آدمای پیامکای پُر مهر بی بهانه، حتی اگر با اونا بدخلقی و بی حوصلگی کرده باشی.آدمایی که هر چن وقت یه بار ایمیل پرمحبتی می زنن که مثلا تو را می خوانم و بعد از هر یادداشت غمگین، خط‌ هایی می نویسن که یعنی هستن کسانی که غم هیچ کس را تاب نمی آوردن.همینا هستن که دنیا را جای بهتری می کنن برای زندگی کردن .مثل دوستی که همیشه موقع دست دادن خداحافظی، اون لحظه‌ی قبل از رها کردن دست، با نوک انگشتاش به دستات یک فشار کوچیک می ده… چیزی شبیه یک بوسه.وقتی از کنارشون رد میشی بوی عطرشون تو هوا مونده
وقتی باهاشون دست میدی دستت بوی عطرشونو گرفته.وقتی بارون میاد دستاشون رو به آسمونه وقتی بهشون زنگ میزنی حتی وقتی که تازه خوابیدن با خوشرویی جواب میدن و میگن خوب شد زنگ زدی باید بلند میشدم.وقتی یه بچه میبینن سرشار از شورو شوق میشن و باهاش شروع میکنن به بازی کردن.
آره همین ها هستن که هم دنیا رو زیبا میکنن هم زندگی رو لذت بخش تر.
دم همشون گرمِ گرم